ايدز يك بيماري پيشرونده و قابل پيشگيري با نام كامل نشانگان نقص ايمني اكتسابي است. اين بيماري حاصل تكثير ويروسي به نام اچ آي وي در بدن بيمار است كه باعث تخريب جدي دستگاه ايمني بدن مي گردد و به اين وسيله زمينه ساز بروز عفونت هاي موسوم به فرصت طلب است كه يك بدن سالم عموما قادر به مبارزه با آنهاست و در نهايت پيشرفت همين عفونت ها منجر به مرگ بيمار مي گردد به طوري كه بيماري سل عامل اصلي مرگ و مير در ميان مبتلايان به ايدز در سراسر جهان است.
براي نخستين بار در سال 1981 هشت مورد وخيم از ابتلا به بيماري كاپوسي ساركوما كه يكي از انواع خوش خيم تر سرطان است در ميان مردان همجنسگراي آمريكايي گزارش شد و تقريبا همزمان با اين موارد شمار مبتلايان به يك عفونت ريوي نادر در كاليفرنيا و نيويورك بالا رفت. علت اين گزارش ها نه بالاتر بودن آمار ابتلا در آمريكا كه دقيق تر بودن تشخيص بيماري ها در آن كشور مي باشد.
با اين كه در آن زمان عامل شيوع ناگهاني اين دو بيماري مشخص نشده بود اما معمولا از اين دو واقعه پزشكي به عنوان آغاز بيماري ايدز ياد مي كنند. در طي يكسال اين بيماري بدون نام گسترش زيادي داشت تا سرانجام در 1982 آن را ايدز ناميدند.
از سال 1988 به منظور افزايش بودجه كشورها براي مبارزه با اين بيماري و همچنين بهبود آگاهي - آموزش و مبارزه با تبعيض ها اول دسامبر ( دهم آذر) هر سال به عنوان روز جهاني ايدز معين شده است و هر سال براي اين روز شعاري نيز در نظر گرفته مي شود.
ايدز در حال حاضر سومين علت مرگ و مير بشر است كه پيش بيني مي شود تا سال آينده (2010) مقام اول را از آن خود نمايد.
شايان ذكر است كه هر فرد دچار ويروس اچ آي وي لزوما مبتلا به ايدز نيست بلكه اگر برخي تظاهرات باليني را بروز دهد مشخص مي شود كه به اين بيماري مبتلا شده است. تنها نيمي از افراد مبتلا به اچ آي وي در طي ده سال به مرحله ايدز مي رسند. اين زمان در افراد مختلف متفاوت است و به وضعيت سلامت عمومي جسماني و عادات فردي افراد بستگي دارد.
پس از ورود اچ آي وي به بدن اولين علائم به صورت یک سندرم شبه سرماخورگی به همراه بزرگ شدن غدد لنفاوی عارض می‌شود که معمولا این علایم بهبود یافته و ویروس به حالت نهفته در بدن باقی می‌ماند، این مرحله که در آن فرد حامل بیماری تلقی شده ولی علایمی نشان نمی‌دهد ممکن است تا ده سال و بیشتر به طول بیانجامد.
در مرحله آخر این بیماری با نقص سیستم ایمنی به علت فعالیت بالای ویروی و کاهش لنفوسیتهای نوع تی در خون مشخص می‌شود که ایدز نامیده می‌شود. در این مرحله بدن در معرض عفونت هاي فرصت طلب ناشي از باكتري - ويروس - قارچ و انگل هايي قرار مي گيرد كه در افراد سالم به راحتي مهار مي شوند.
همچنين افراد مبتلا ريسک بالايی برای ابتلا به سرطان های مختلف نظير سارکوم کاپوزی، سرطان گردن رحم و لنفوم دارند. بعلاوه، علايم سيستميک عفونت نظير تب ، تعريق(خصوصا شب هنگام)، لرز، تورم غددلنفاوی ،لرز، ضعف و کاهش وزن را دارند.
فرد مبتلا به اچ-آی-وی هنگامی به مرحلهٔ ایدز می‌رسد که شمار گویچه‌های سفید خون آنقدر كم شود كه نتوانند از پس انجام وظیفه معمولی خود برآیند.
ایدز تنها یک مشکل بهداشتی نیست، بلکه یک مشکل اجتماعی و فرهنگی نیز هست ،این بیماری تابو تلقی می‌شود و با هاله‌ای از شرم و منع‌های اخلاقی و فرهنگی همراه است که این موضوع مانع از اعلام بیماری از سوی افراد شده و همین مساله منجر به پنهان ماندن بیماری، طی نشدن پروسه درمان و در نتیجه شیوع سریع آن می‌شود.
به علت پیش داوری و ترس از سرایت بیماری، این بیماران درمورد انتخاب مسکن، شغل، مراقبت‌های بهداشتی و حمایت عمومی مورد تبعيض رار می‌گیرند. رفتارهای نامناسب و تحقیرآمیز موجب انزوای بیمار گشته، فرصت آموزش را از وی می‌گیرد. وحشت از مرگ، وحشت طرد و تنهایی و انگ اجتماعی، اخراج كارگران مبتلا و بدنامی از طرف دوستان و خانواده سبب می‌شود افرادی که گمان می‌کنند ممکن است آلوده باشند، وضعیت خودشان را تا جایی که مقدور است مخفی نگه دارند که این خود موجب گسترش آلودگی است.
اولين مورد ايدز در ايران در سال 1366 در يك كودك شش ساله مبتلا به هموفيلي گزارش شده است.
تعداد مبتلايان به ايدز در آخرين آمار اعلام شده (وزارت بهداشت) در ايران حدودا 85000 نفر مي باشد كه 8% آن از طريق تماس هاي جنسي و بقيه به دليل استفاده از سرنگ مشترك اعلام شده است.
براي نخستين بار در سال 1981 هشت مورد وخيم از ابتلا به بيماري كاپوسي ساركوما كه يكي از انواع خوش خيم تر سرطان است در ميان مردان همجنسگراي آمريكايي گزارش شد و تقريبا همزمان با اين موارد شمار مبتلايان به يك عفونت ريوي نادر در كاليفرنيا و نيويورك بالا رفت. علت اين گزارش ها نه بالاتر بودن آمار ابتلا در آمريكا كه دقيق تر بودن تشخيص بيماري ها در آن كشور مي باشد.
با اين كه در آن زمان عامل شيوع ناگهاني اين دو بيماري مشخص نشده بود اما معمولا از اين دو واقعه پزشكي به عنوان آغاز بيماري ايدز ياد مي كنند. در طي يكسال اين بيماري بدون نام گسترش زيادي داشت تا سرانجام در 1982 آن را ايدز ناميدند.
از سال 1988 به منظور افزايش بودجه كشورها براي مبارزه با اين بيماري و همچنين بهبود آگاهي - آموزش و مبارزه با تبعيض ها اول دسامبر ( دهم آذر) هر سال به عنوان روز جهاني ايدز معين شده است و هر سال براي اين روز شعاري نيز در نظر گرفته مي شود.
ايدز در حال حاضر سومين علت مرگ و مير بشر است كه پيش بيني مي شود تا سال آينده (2010) مقام اول را از آن خود نمايد.
شايان ذكر است كه هر فرد دچار ويروس اچ آي وي لزوما مبتلا به ايدز نيست بلكه اگر برخي تظاهرات باليني را بروز دهد مشخص مي شود كه به اين بيماري مبتلا شده است. تنها نيمي از افراد مبتلا به اچ آي وي در طي ده سال به مرحله ايدز مي رسند. اين زمان در افراد مختلف متفاوت است و به وضعيت سلامت عمومي جسماني و عادات فردي افراد بستگي دارد.
پس از ورود اچ آي وي به بدن اولين علائم به صورت یک سندرم شبه سرماخورگی به همراه بزرگ شدن غدد لنفاوی عارض می‌شود که معمولا این علایم بهبود یافته و ویروس به حالت نهفته در بدن باقی می‌ماند، این مرحله که در آن فرد حامل بیماری تلقی شده ولی علایمی نشان نمی‌دهد ممکن است تا ده سال و بیشتر به طول بیانجامد.
در مرحله آخر این بیماری با نقص سیستم ایمنی به علت فعالیت بالای ویروی و کاهش لنفوسیتهای نوع تی در خون مشخص می‌شود که ایدز نامیده می‌شود. در این مرحله بدن در معرض عفونت هاي فرصت طلب ناشي از باكتري - ويروس - قارچ و انگل هايي قرار مي گيرد كه در افراد سالم به راحتي مهار مي شوند.
همچنين افراد مبتلا ريسک بالايی برای ابتلا به سرطان های مختلف نظير سارکوم کاپوزی، سرطان گردن رحم و لنفوم دارند. بعلاوه، علايم سيستميک عفونت نظير تب ، تعريق(خصوصا شب هنگام)، لرز، تورم غددلنفاوی ،لرز، ضعف و کاهش وزن را دارند.
فرد مبتلا به اچ-آی-وی هنگامی به مرحلهٔ ایدز می‌رسد که شمار گویچه‌های سفید خون آنقدر كم شود كه نتوانند از پس انجام وظیفه معمولی خود برآیند.
ایدز تنها یک مشکل بهداشتی نیست، بلکه یک مشکل اجتماعی و فرهنگی نیز هست ،این بیماری تابو تلقی می‌شود و با هاله‌ای از شرم و منع‌های اخلاقی و فرهنگی همراه است که این موضوع مانع از اعلام بیماری از سوی افراد شده و همین مساله منجر به پنهان ماندن بیماری، طی نشدن پروسه درمان و در نتیجه شیوع سریع آن می‌شود.
به علت پیش داوری و ترس از سرایت بیماری، این بیماران درمورد انتخاب مسکن، شغل، مراقبت‌های بهداشتی و حمایت عمومی مورد تبعيض رار می‌گیرند. رفتارهای نامناسب و تحقیرآمیز موجب انزوای بیمار گشته، فرصت آموزش را از وی می‌گیرد. وحشت از مرگ، وحشت طرد و تنهایی و انگ اجتماعی، اخراج كارگران مبتلا و بدنامی از طرف دوستان و خانواده سبب می‌شود افرادی که گمان می‌کنند ممکن است آلوده باشند، وضعیت خودشان را تا جایی که مقدور است مخفی نگه دارند که این خود موجب گسترش آلودگی است.
اولين مورد ايدز در ايران در سال 1366 در يك كودك شش ساله مبتلا به هموفيلي گزارش شده است.
تعداد مبتلايان به ايدز در آخرين آمار اعلام شده (وزارت بهداشت) در ايران حدودا 85000 نفر مي باشد كه 8% آن از طريق تماس هاي جنسي و بقيه به دليل استفاده از سرنگ مشترك اعلام شده است.
0 comments:
Post a Comment