صدام حسين

عين آدماي مشنگ (عين كه چه عرض كنم!) بيدار نشستم پاي ماهواره و همزمان اينترنت تا ببينم صدام حسين كي اعدام ميشه! جالبش هم اينه كه اصولا به مجازات اعدام اعتقادي ندارم. البته مشخصا مثل اكثريت قريب به اتفاق هم نسل هام نه تنها هيچ خاطره خوبي از صدام ندارم بلكه به دليل اينكه اعراب رو نماينده اون چيزي ميدونم كه در سي سال اخير بر سرمون اومده از كل عرب ها هم خوشم نمياد. چيزي كه بيشتر از همه فكرم رو به خودش مشغول كرده اينه كه وقتي من انقدر فكرم مشغول اين اعدامه الان خود صدام چه حالي داره؟ ثانيه ها براش چطوري مي گذرن؟ آيا هنوز چيزي به نام اميد براش وجود داره يا فقط در اين فكره كه چرا همه چي زودتر تموم نميشه؟ آيا ته دلش - برخلاف ادعاهاش- قبول داره كه مقصره يا نه؟

هميشه معتقد بودم و هستم كه بهشت و جهنم تو همين دنياست و مشخصا يه بار اعدام شدن واسه يه ديكتاتور كافي نيست و ضمنا دقايق قبل از اعدام تمام مجرم ها يكيه. اما آيا براي آدمي كه روزي چنين قدرتي رو داشته اين دقايق سخت تر نيستند؟ آيا اون روزهايي كه تو اون چاله در اطراف تكريت مخفي شده بود براش بدترين مجازات نبودن؟ آيا واقعا در همين دنيا با عذابي كه در اين مدت كشيده و هنوزم داره ميكشه مجازات شده؟ اصلا چه ميدونيم كه در زمان هر يك از جناياتش بهش چي مي گذشته؟ آيا خواب راحتي داشته؟ چقدر درگير كابوس بوده؟ مرگ پسرهاش روش همون اثري رو داشته كه مرگ هر فرزندي روي پدرش داره؟ يا اصلا به كل از نظر قواي عقلي خلاص تر از اين حرف هاست و در نتيجه به ديوانه حرجي (هرجي؟!) نيست و مجازات هم براش معني نداره؟

چقدر دلم ميخواست ميفهميدم

------------------------------------------

پ.ن: عكسي رو كه از مرده صدام پيدا كردم (و تو سي ان ان هم فيلمش رو ديده بودم) ميذارم مستفيذ بشين! البته بيشتر به خاطر پروانه جونم كه براش تو وبلاگ خودش نوشته بودم مرگ اون جادوگره رويم چه اثري داشت! به خودم ميگفتم مگه اينم مي ميره