هيچ چيز

بيست و چهار سالم بود كه يك دوره كلاس تجربي خودشناسي رفتم كه استادش از آمريكا اومده بود. كلاس ها شامل دوره هاي بيسيك- ادونس- مستري و پيشتازي- بميره اين بلاگر كه نميشه توش همزمان فارسي و انگليسي نوشت و قاطي ميكنه!- بودن. دوره بيسيك سه روز پشت سر هم از 9 صبح تا 9 شب- ادونس پنج روز پشت سر هم با همون مدت زماني و مستري هم سه روز پشت سر هم بود. پيشتازي يكسال طول ميكشيد و هفته اي يك بار- يك نصفه روز- برگزار ميشد كه ميشه حدس زد من تنبل تر از اون بودم كه كاملش كنم! دوره ها الان ثبت شدن و در فرهنگسراها برگزار ميشن و در نتيجه ديگه مختلط نيستن و خيلي از مباحثش هم عوض شده اما اون زمان مخفيانه بود و خيلي هم جالب. استادش هم به هر مبحثي كه عنوان ميكرد ميگفت بازي. يعني با توجه به اينكه معتقد بود: زندگي كلا يه بازيه
---
يادمه تو دوره مستري هركس بايد روي يك سكو مي ايستاد و بقيه يه بند سرش داد مي زدن: چي هستي؟ كي هستي؟ اونم اول مثلا ميگفت: يكي هستم مثل همه. بعد كم كم اعصابش بهم ميريخت و از بديهاي خودش ميگفت. مثلا ميگفت: خودخواهم- پستم و... اما بقيه همچنان ادامه ميدادن چي هستي؟ كي هستي؟
---
آخرش جو طوري پيش ميرفت كه طرف مي گفت: بابا ولم كنين. من هيچ چيز نيستم! اينجا بود كه استاده تو گوشش ميگفت: نه بگو من هيچ چيز هستم. من شروع هستم. من نه مثبت هستم و نه منفي. هرگز نگو هيچ چيز نيستم. بدي كني يا خوبي- خودخواه باشي يا نه بهر حال هيچ چيز هستي
-------
اينم شايد شنيده باشيد كه يك نفر در يك جمعي يك اسكناس از جيبش در مياره و ميگه كي اينو ميخواهد؟ همه ميگن: من. اسكناس رو تا ميكنه و سوال رو تكرار و همه همون جواب رو ميدن. اسكناس رو مچاله ميكنه باز هم ميخوانش. روش خط ميكشه باز نظر كسي عوض نميشه. آخرش ميگه: مي بينيد؟ چيزي كه ارزش داره به هيچ طريقي ارزشش از بين نميره. ممكنه له بشه- مچاله بشه- خط خطي بشه اما ارزشش هميشه يكسانه
درست مثل تك تك ما
---